پذیرش انذار رسول و همراهی با او یعنی پذیرش توحید، معاد و نبوت و اتصال به جریانی همیشگی و نصرت و فتحی از جنس مغفرت و اجر عظیم که همه اینها عنایتی است از قرآنی که تقدیر تو را رقم می زند و این تقدیر را می توانی به وسیله شب قدر متصل کنی به جریان همیشگی کوثر و شکر نعمت کنی با نماز و قربانی کردن هر آنچه که نباید باشی.
--------------------------------------------------------
برگفته از ختم انسی بر اساس فواتح و خواتم سور انّا
هر سوره ای کوثری است برای تو تا متصل شوی به جریانی جاری و شکر به جا آوری
شکری در شان کوثر
شکری از جنس قربانی کردن نفسی سرکش
شکری از جنس نمازی مشابه نماز مولایت
دیروز که داشتم ظرف می شستم، نمی دانم چرا ذهنم رفت به سمت ارتباط تمیزی ظروف با پاک شدن روح. نوبت شستن قابلمه که شد دیدم با این که کمتر از یک ساعت از خوردن غذا گذشته است، به سختی تکه های چسبیده به آن جدا می شود و حتی مجبور شدم با چاقو و نه با قاشق آنها را جدا کنم و اینجا بود که فهمیدم چه انتظار بیهوده ای است که روح و نفسی را که یک یا دو دهه است پر از تکه های گناه شده، بخواهی در عرض سه سال بشویی و تطهیرش کنی!
نمی دانم اما اگر بخواهد به همان اندازه زمان ببرد تا پاک شود چه؟
اگر برخی از آنها جزئی از روح شده باشد چه؟
اگر دوباره ...................
ظرف ها تمام شده بود اما در پیچ و خم این اگرها مانده بودم و به خود می پیچیدم. می پیچیدم از این که می خواهم و دوست دارم و غایتم برای زندگی، همان زندگی به سبک شاگردی در مظهر قرآن است.
نمی دانم چقدر زمان خواهد برد اما امید دارم ، امید به کتاب حکیم نازل شده از سوی حکیم خبیر
من با ذکر لا إِلهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمین پیش می روم و می دانم که پرودگاری دارم تواب رحیم.
الهی العفو
بسم الله الرحمن الرحیم
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم
حال این روزهایم را دوست ندارم ....
روزهای سرگردانی بین بودن و شدن
روزهایی که از پی هم ، مرا در محاسبه ای بین خود و نفسم زنجیر کرده اند
روزهایی سردی که پای اراده ام یخ زده است
روزهایی که لحن سجده هایم دل نشین نسیت
دلم بهاری می خواهد
نه از جنس طبیعت
دلم بهاری می خواهد طبیبانه
بهاری از جنس رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ مَا بَیْنهَُمَا الْعَزِیزُ الْغَفَّار تا دست در دستش و رها در آغوشش جدا شوم از این روزها
شهر با تو هذاالبلد شد
به یمن وجود تو مبارک شد و تقدس پیدا کرد
به حرمت وجود تو مشهدالرضا شد و حل تو آن را مقدس کرد
جام زهری که تو نوشیدی، کبدی بود که طوس را هذاالبد کرد
دلم خضرائی گنبد شما را می خواهد تا در پس آغوش پدری مهربان مأوا گیرم و دل سپارم به تربت بقیع و چادرم را به رسم ادب سرشار از غبارش کنم و در فراق فرزندی که با اشک چشم خاک از چادر مادر می شست، ببارم.
جلوه عبودیت
قامت بلند تو در صفحه پست ادراک آنها جای نمی گیرد. آخر تو قامتت راست شده تا که ابراز عبد بودن باشی. آنگاه که اذن هر کلام و سخنی را هم از مولایت می ستانی.
عبد بودن تو را آنجا می توان استشمام کرد که برای صدا کردن برادر و مولایت جز به اذن، « برادر» شنیده نمی شود!
تو آنگاه که غرق امر مولایت شدی، آنگاه که غرق طاعت شدی سر بر قدوم آستان پاک مادر نهادی. این لحظه همان لحظه نمایش برادری بنده ای است با مولا
تو را می شناخت و می دانست که نمی روی
اما
گفت و جواب شنید عبودیت را
عبودیت تو امان نامه اهل حرم بود
ابراز برائتت، ابراز بودن بود برای رقیه، سکینه و دل های نا آرام حرم
