وقتی می رسی که

به نام خدایی که زیبا و کامل آفرید

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم

وقتی می­رسی که .  . .

وقتی داری با سرعت می دوی برای رسیدن، برای همراه شدن، برای شهید شدن، برای هم نشین شدن با 72 تن

وقتی همه جوره خودت به آب و آتیش می زنی که برسی به روز موعود به روز دهم به صحنه مبارزه نفس و دین

وقتی همه تلاشت می کنی که از روی نشانه­ها مسیر گم نکنی، اشتباه نری، راه و بیراهه را از هم تشخیص بدهی

وقتی فکر می­کنی که تمام زندگیت یعنی رسیدن، یعنی همراهی، یعنی بودن در زمین بلا، یعنی ...

پس فکر می کنی که داری درست می دوی، با سرعت می روی، با تمام وجود داری تلاش می کنی، اونوقت بهت می­گویند تو زمانی می­رسی که سرها سر نیزه است اونوقت که . . .

سرجات خشکت میزنه، دیگه نه میتونی بری نه میتونی برگردی، تمام بدنت که کاش که فقط بدنت تمام روح و جسمت سست می شه و دیگه نمی­دونی چیکار کنی

کلا خاموش میشوی، کلا بی­حرکت می­شوی، اصلا آن قدر این شوک عظیم بوده که نمی­تونی کاری بکنی

چقدر قراره تو این حالت بمونی معلوم نیست اما قطعا یک شوک عظیم­تری می خواهی که خارج شوی از این حالت. آخه نگفتن راه اشتباه می­روی، باورهات درست نیست، گفتن دیر می­رسی و اینجاست که گنگ می­شوی و می­مانی وسط راهی که نه می­توانی برگردی نه نمی­دانی که پس چگونه باید بروم که سر وقت برسم ؟